گنگی انتخابی

کودکان مبتلا به گنگی انتخابی Selective Mutism در تعاملات اجتماعی با دیگران، آغازگر مکالمه نیستند و متقابلا وقتی دیگران با آنها صحبت می کنند، پاسخ نمی دهند.  عدم تکلم هم با بزرگسلان و هم با سایر کودکان دیده می شود.

کودکان مبتلا به گنگی انتخابی در خانه و در حضور بستگان درجه دو (مانند پدربزرگ و مادربزرگ، خاله زاده، عموزاده و…) یا دوستان از صحبت کردن خودداری می کنند.

این اختلال در اکثر موارد با اضطراب اجتماعی شدید همراه است. کودکان مبتلا به گنگی انتخابی اغلب از صحبت کردن در مدرسه اجتناب می ورزند و بدین جهت از نظر پیشرفت تحصیلی و یادگیری عقب می مانند، زیرا آموزگاران به راحتی نمی توانند دانش و آموخته های آنان را مورد ارزیابی قرار دهند.

صحبت نکردن در روابط اجتماعی این افراد نیز اختلالاتی به بار می آورد گرچه که این کودکان برای برقراری ارتباط اغلب از روش های غیرکلامی و غیرزبانی (مانند اشاره کردن، نوشتن، صدا درآوردن و …) استفاده می کنند و گاهی برای مشارکت در فعالیت های اجتماعی که نیاز به صحبت کردن ندارد از خود اشتیاق نشان می دهند (مانند مشارکت در بازی های مدرسه ای غیرکلامی).

ملاک های تشخیصی

برای تشخیص گنگی انتخابی ۵ ملاک زیر بایستی در نظر گرفته شود:

A: ناتوانی مستمر برای تکلم در برخی موقعیت های اجتماعی که در آنها انتطار تکلم می رود (مانند مدرسه) علیرغم تکلم در سایر موقعیت ها.

B: اختلال موجود با پیشرفت تحصیلی یا شغلی و یا تعاملات اجتماعی فرد تداخل دارد.

C: اختلال فوق حداقل یک ماه ادامه دارد (به ماه نخست مدرسه رفتن محدود نمی شود).

D: عدم تکلم، ارتباطی به فقدان معلومات یا راحت نبودن با زبانی که در مدرسه صحبت می شود ندارد.

E: اختلال ارتباط (مانند اختلال فصاحت تکلم دوران کودکی) توجیه بهتری برای این اختلال نیست و در ضمن اختلال صرفا در جریان اختلال طیف درخودماندگی، اسکیزوفرنی یا یک اختلال روان پریشی دیگر روی نمی دهد.

تشخیص افتراقی

اختلالات ارتباط، اختلالات رشد عصبی، اسکیزوفرنی و سایر اختلالات روان پریشی، اختلال اضطراب اجتماعی (جمعیت هراسی).

منبع: راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی ویرایش پنجم DSM-5، انجمن روان پزشکی آمریکا ۲۰۱۳، ترجمه دکتر فرزین رضاعی و دیگران، انتشارات ارجمند

 

   این مطلب را به اشتراک بگذارید