اختلال صوت گفتار

اختلال صوت گفتار Speech Sound Disorder: تولید صوت گفتار یعنی ادای روشن واج ها (یعنی هر یک از اصوات) که در ترکیب با هم کلمات گویشی را ایجاد می کنند. ادای صحیح اصوات گفتار هم به سیستم آواسازی اصوات گفتار و هم به توانایی هماهنگ کردن حرکات عضلات تکلمی (مانند فک، زبان و لب ها) با تنفس و آواگری برای صحبت کردن نیاز دارد. کودکان مبتلا به مشکلات تولید گفتار ممکن است به درجات مختلفی دچار نقصان سیستم آواسازی لازم در تولید گفتار یا توانایی کافی هماهنگی حرکتی لازم در تولید کلمات باشند.

اختلال صوت گفتار اختلالی ناهمگن است و سازوکارهای متفاوتی زیر ساخت های آن را تشکیل می دهند مانند اختلال آواشناختی یا اختلال تلفظ. اختلال صوت گفتار وقتی قابل تشخیص است که تولید اصوات گفتارها با آنچه مورد انتظار سن کودک است مطابقت ندارد و به دلیل اختلالات جسمی، ساختاری، عصبی یا شنوایی ایجاد نشده است. گفتار کودکانی که رشد طبیعی دارند باید در سن ۴ سالگی قابل فهم و واضح باشد این در حالی است که در سن ۲ سالگی گفتار ۵۰ درصد آنها غیرقابل فهم است.

ملاک های تشخیصی

برای تشخیص اختلال صوت گفتار بایستی ۴ ملاک زیر درنظر گرفته شود:

A: اِشکال مستمر تولید اصوات گفتار در حدی که قابل فهم بودن گفتار را به هم می زند یا انتقال کلامی پیغام ها را مختل می سازد.

B: محدودیت های ارتباطی مؤثر ناشی از این اختلال سبب می شود که یک یا چند مورد از موارد زیر مختل شود: مشارکت اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا کارکرد شغلی.

C: شروع علایم در اوایل دوره رشد است.

D: این مشکلات قابل انتساب به بیماری مادرزادی یا اکتسابی دیگری مانند فلج مغزی، شکاف کام، کری یا کم شنوایی، صدمات مغزی ناشی از ضربه یا سایر بیماری های طبی و عصبی نیست.

تشخیص افتراقی

تفاوت های طبیعی گفتار، مشکلات شنوایی یا سایر حواس، نقایص ساختاری، دیزارتری (نارساگویی)، گنگی انتخابی.

منبع: راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی ویرایش پنجم DSM-5، انجمن روان پزشکی آمریکا ۲۰۱۳، ترجمه دکتر فرزین رضاعی و دیگران، انتشارات ارجمند

 

   این مطلب را به اشتراک بگذارید