اختلال زبان

ویژگی های تشخیصی اصلی اختلال زبان Language Disorder مشکلات فراگیری و استفاده از زبان به دلیل نقایصی در درک مطلب یا به کارگیری لغات، جمله سازی یا سخن گفتن است. نقایص زبانی در ارتباطات شفاهی، ارتباطات نوشتاری یا زبان علامتی مشهود است. یادگیری زبان و استفاده از آن منوط به مهارت های دریافتی و بیانی است. توانایی های بیانی یعنی تولید علایم کلامی، اشاره ای یا صوتی، در حالی که توانایی های دریافتی اشاره به فرایندهای دریافت و درک پیام های زبانی دارد. مهارت های زبانی را باید هم در شکل دریافتی و هم در شکل بیانی ارزیابی نمود چون شدت اختلال این دو می تواند متفاوت باشد.

ملاک های تشخیصی

برای تشخیص اختلال زبان بایستی ۴ ملاک زیر در نظر گرفته شود:

A: اشکالات مداوم در فراگیری یا استفاده از زبان به اشکال گوناگون (مانند: کلامی، نوشتاری، زبان علامتی و غیره) که ناشی از اختلال در درک مطلب یا تولید کلام به صورت زیر است:

۱- کاهش دایره لغات (دانش لغات و استفاده از آن).

۲- محدودیت جمله سازی (توانایی به کارگیری لغات و کنار هم چیدن آنها برای ساختن یک جمله که بر اساس اصول دستور زبان و ریخت شناسی باشد).

۳- نارسایی در سخن گفتن (توانایی استفاده از دایره لغات و پیوند دادن جملات برای توضیح یا توصیف یک موضوع یا چند واقعه یا مکالمه کردن).

B: توانمندی های زبانی به شکلی قابل توجه و قابل اندازه گیری کمتر از حد مورد انتظار برای سن فرد است و سب محدودیت های عملکردی در یک یا چند مورد زیر است:

برقراری ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی.

C: شروع علایم در اوایل دوران کودکی است.

D: مشکلات فوق قابل انتساب به اختلالات شنوایی یا سایر حواس، کژکاری حرکتی یا بیماری طبی یا عصبی دیگری نیست و کم توانی ذهنی (اختلال رشدی هوش) یا تأخیر رشدی کلی توجیه بهتری برای آن نیست.

تشخیص افتراقی

تفاوت های طبیعی زبان، مشکلات شنوایی و سایر حواس، کم توانی ذهنی (اختلال رشدی هوشی)، اختلالات عصبی (نورولوژیک)، پسرفت زبان به دلیل اختلال طیف درخودماندگی یا سندرم لاندو – کلفنر.

منبع: راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی ویرایش پنجم DSM-5، انجمن روان پزشکی آمریکا ۲۰۱۳، ترجمه دکتر فرزین رضاعی و دیگران، انتشارات ارجمند.

 

   این مطلب را به اشتراک بگذارید